فهرست:
هیچ درمان قطعی‌ای برای اسپوندیلیت آنکیلوزان (AS) وجود ندارد، اما درمان های مختلفی برای کمک به تسکین علائم موجود است.
درمان همچنین می تواند به تاخیر یا جلوگیری از فرآیند جوش خوردن استخوان های ستون فقرات و سفت شدن کمر کمک کند.
در بیشتر موارد درمان شامل ترکیبی از موارد زیر است:
- ورزش
- فیزیوتراپی
- درمان های دارویی
فیزیوتراپی و ورزش
داشتن فعالیت می تواند وضعیت بدن و دامنه حرکت ستون فقرات شما را بهبود بخشد و از سفت شدن و دردناک شدن ستون فقرات شما جلوگیری کند.
فیزیوتراپی نیز به همراه داشتن فعالیت، بخش مهمی از درمان اسپوندیلیت آنکیلوزان است. یک فیزیوتراپیست می تواند در مورد موثرترین تمرینات به شما مشاوره دهد و برنامه ورزشی مناسب شما را تهیه کند.
انواع فیزیوتراپی توصیه شده برای اسپوندیلیت آنکیلوزان عبارتند از:
- برنامه تمرینی گروهی – که در آن همراه با دیگران ورزش می کنید
- برنامه تمرینی فردی – تمریناتی به شما داده می شود که خودتان انجام دهید
- ماساژ – عضلات و سایر بافت های نرم شما برای تسکین درد و بهبود حرکت ماساژ داده می شوند. استخوان های ستون فقرات هرگز نباید به شکل شدید دستکاری شوند زیرا این امر می تواند باعث آسیب در افراد مبتلا به اسپوندیلیت آنکیلوزان شود
- آب درمانی – ورزش در آب، معمولاً در استخر شنای گرم و کم عمق یا یک حمام آب درمانی ویژه. شناور بودن در آب با حمایت از شما به حرکت آسان تر کمک می کند و گرما می تواند عضلات شما را شل کند
برخی از افراد برای انعطاف پذیری ترجیح می دهند شنا کنند یا یک ورزش خاص را دنبال کنند. این کار معمولاً خوب است، اگرچه مقداری تمرینات کششی روزانه نیز مهم است.
اگر در مورد ورزش و فعالیت های بدنی خود شک دارید، قبل از شروع تمرین یا هرگونه ورزش جدید با فیزیوتراپیست یا روماتولوژیست خود صحبت کنید.
انجمن ملی اسپوندیلیت آنکیلوزان (NASS) در بریتانیا اطلاعات دقیقی در مورد انواع مختلف ورزش برای کمک به مدیریت اسپوندیلیت آنکیلوزان ارائه می دهد.
داروهای مسکن
زمانی که به روماتولوژیست ارجاع می‌شوید، ممکن است برای مدیریت علائم خود به مسکن نیاز داشته باشید. روماتولوژیست ممکن است به تجویز داروهای مسکن ادامه دهد، اگرچه همه افراد همیشه به مسکن نیاز ندارند.
سه دسته داروی معمول مسکن که به طور معمول برای مدیریت علائم اسپوندیلیت آنکیلوزان تجویز می شوند در ادامه آمده است.
داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)
اولین نوع مسکنی که معمولاً تجویز می شود، یک داروی ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAID) است. علاوه بر کمک به کاهش درد، NSAID ها می توانند به کاهش التهاب و تورم در مفاصل شما کمک کنند.
نمونه هایی از NSAID ها عبارتند از:
هنگام تجویز داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی، پزشک عمومی یا روماتولوژیست شما سعی می کند در بین انواع دارو های ضد التهاب غیر استروئیدی یک داروی مناسب و کمترین دوز ممکن از آن دارو را که علائم شما را تسکین می دهد، پیدا کند. دوز داروی شما در صورت لزوم کنترل و بررسی می شود.
استامینوفن
اگر NSAID ها برای شما مناسب نباشند، ممکن است یک مسکن جایگزین، مانند استامینوفن، تجویز شود.
استامینوفن به ندرت عوارض جانبی ایجاد می کند و می تواند در زنان باردار یا شیرده نیز استفاده شود. با این حال، استامینوفن ممکن است برای افراد مبتلا به مشکلات کبدی یا کسانی که به الکل وابسته هستند مناسب نباشد.
کدئین
در صورت لزوم، ممکن است نوع قوی تری از مسکن به نام کدئین و همراه با استامینوفن (استامینوفن کدئین) برای شما تجویز شود.
کدئین می تواند عوارض جانبی ایجاد کند، از جمله:
- تهوع
- استفراغ
- یبوست
- خواب آلودگی
درمان های بیولوژیکی
داروی ضد TNF
اگر علائم شما با استفاده از مسکن ها یا ورزش و کشش قابل کنترل نباشد، ممکن است داروی ضد تومور نکروز فاکتور (TNF) توصیه شود. TNF یا همان تومور نکروز فاکتور یک ماده شیمیایی است که توسط سلول ها هنگام ملتهب شدن بافت تولید می شود.
داروهای ضد TNF به صورت تزریقی تجویز می شوند و با جلوگیری از اثرات TNF و همچنین کاهش التهاب مفاصل ناشی از اسپوندیلیت آنکیلوزان عمل می کنند.
این دسته دارویی درمان های نسبتا جدیدی برای اسپوندیلیت آنکیلوزان هستند و اثرات طولانی مدت آنها ناشناخته است. با این حال، آنها برای مدت طولانی تری در افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید استفاده شده اند و این امر اطلاعات واضح تری در مورد ایمنی طولانی مدت آنها ارائه می دهد.
اگر روماتولوژیست شما استفاده از داروهای ضد TNF را توصیه می کند، تصمیم در مورد مناسب بودن آنها برای شما باید به دقت مورد بحث قرار گیرد و پیشرفت شما به دقت تحت نظارت قرار گیرد.
در موارد نادر، داروهای ضد TNF می توانند با سیستم ایمنی تداخل داشته باشند و خطر ابتلا به عفونت های بالقوه جدی را افزایش دهند.
اگر علائم شما پس از مصرف داروی ضد TNF به مدت 3 ماه بهبود قابل توجهی نداشته باشد، درمان قطع می شود.
درمان آنتی بادی مونوکلونال (–ی-ماب)
آنتی بادی های مونوکلونال، مانند سکوکینوماب و ایکسکیزوماب، ممکن است به افراد مبتلا به اسپوندیلیت آنکیلوزان که به NSAID ها یا داروهای ضد TNF پاسخ نمی دهند، ارائه شود.
این دسته دارویی با مسدود کردن اثرات پروتئینی که در تحریک التهاب نقش دارد عمل می کند.
کورتیکواستروئیدها (کورتون ها)
کورتیکواستروئیدها یک اثر ضد التهابی قوی دارند و می توانند به صورت قرص یا تزریقی توسط افراد مبتلا به اسپوندیلیت آنکیلوزان مصرف شوند.
اگر مفصل خاصی ملتهب باشد، کورتیکواستروئیدها را می توان مستقیماً به مفصل تزریق کرد. پس از تزریق داخل مفصلی باید تا 48 ساعت به مفصل استراحت دهید.
معمولاً توصیه می شود که تزریق کورتیکواستروئید را به حداکثر 3 بار در یک سال محدود کنید و حداقل 3 ماه فاصله بین تزریق در یک مفصل خاص رعایت شود.
این محدودیت به این دلیل است که تزریق کورتیکواستروئیدها می تواند عوارض جانبی زیادی ایجاد کند، مانند:
- عفونت در پاسخ به تزریق
- پوست اطراف محل تزریق ممکن است تغییر رنگ دهد (دپیگمانتاسیون)
- بافت اطراف محل تزریق ممکن است از بین برود
- تاندون نزدیک مفصل ممکن است دچار پارگی شود
قرص های خوراکی کورتیکواستروئید نیز ممکن است مفاصل متورم و دردناک را آرام کنند، اما آن ها نیز باید صرفاً در یک بازه زمانی کوتاه مصرف شوند.
داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARDs یا دِماردها)
داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (Disease-modifying anti-rheumatic drugs یا DMARDs) یک نوع داروی جایگزین است که اغلب برای درمان انواع دیگر آرتریت استفاده می شوند.
DMARDها ممکن است برای اسپوندیلیت آنکیلوزان تجویز شوند، اگرچه آنها فقط برای درمان درد و التهاب مفاصل در مناطقی از بدن به غیر از ستون فقرات مفید هستند.
سولفاسالازین DMARD اصلی است که گاهی برای درمان التهاب مفاصل غیر از ستون فقرات استفاده می شود. متوتروکسات نیز داروی دیگری از این دسته دارویی است.
عمل جراحی
اکثر افراد مبتلا به اسپوندیلیت آنکیلوزان نیازی به جراحی نخواهند داشت. با این حال، اگر مفصل به شدت آسیب دیده باشد، ممکن است برای بهبود درد و حرکت در مفصل آسیب دیده، جراحی تعویض مفصل توصیه شود.
به عنوان مثال، اگر مفاصل ران تحت تاثیر قرار گرفته باشند، ممکن است تعویض مفصل ران انجام شود.
در موارد نادر، اگر ستون فقرات به شدت خم شود، ممکن است به جراحی اصلاحی نیاز باشد.
پیگیری و فالوآپ
از آنجایی که علائم اسپوندیلیت آنکیلوزان به آهستگی ایجاد می شوند و تمایل دارند که بیایند و بروند، باید به روماتولوژیست یا پزشک عمومی خود برای معاینات منظم مراجعه کنید.
آنها مطمئن خواهند شد که درمان شما به درستی روی علائم و بیماری اثر می گذارد و ممکن است ارزیابی های فیزیکی را برای ارزیابی چگونگی پیشرفت بیماری شما انجام دهند. این ارزیابی ها شامل تکرار آزمایش های خون یا تصویربرداری های پزشکی است که در زمان تشخیص خود انجام داده اید.